Men zou hieraan kunnen toevoegen dat de mensen voor hem mimetische modellen zijn die hem ondanks de schijn van het tegendeel aantrekken. De eenheid van demystificatie van de ander en ontregeling van de eigen positie, zelfs van het eigen ‘zijn’, zal in het latere werk uitmonden in paranoïde voorstellingen over de anderen, de rivalen, in combinatie met het doorbreken van de ‘eigen’ waanzin. Ook de ononderscheidbaarheid van de polen wordt door Zarathustra in elk geval, zoals steeds, in het voordeel van het dominante aspect – toch wat hemzelf betreft – beschreven. Hieruit blijkt duidelijk de combinatie van de dysforie die leidt tot het ‘wegzien’ met de lust die gezocht wordt in het scheppen van of het dromen over verheven, kunstvolle (cf. Was ist ihm Schönheit und Meer und Pfauen-Zierrath? Men is vooral op sofistische wijze goed in het uitspinnen van futiele gedachten die op pedante wijze steeds weer om de essentiële dingen heen draaien: “Geschickt sind sie, sie haben kluge Finger: was will meine Einfalt bei ihrer Vielfalt!” (161). Trouvé à l'intérieurL'université de Bâle accorde à Nietzsche son congé définitif avec une petite pension. Publication de suppléments à Humain, ... où il est avec Paul Rée, il rencontre Lou Salomé, une jeune Russe très cultivée, et il la demande en mariage. In zijn laatste werken, die van het jaar 1888, zien we een verdere ondergraving van Nietzsches vermogen tot het differentiëren tussen zichzelf en zijn rivalen en dubbels (impliciet) aan het werk in uitgerekend de meest uitzinnige pogingen daartoe. Dit lied wordt gezongen in de “Nacht”, in een fase die – tevens binnen de hele metaforiek van Zarathustra over ochtenden, middagen, avonden en bijgevolg ook nachten – met de depressiviteit samenvalt. Das sind die Gefärhten und Vorläufer solcher Heiligkeit” (58). De dood van God (te verstaan als het einde van de externe orde) is wezenlijk die ondergraving van de cultuur. Onder dubbels versta ik hier aan de ene kant personages die weliswaar een eigenschap met Zarathustra gemeen hebben, maar waarvan deze laatste zich toch wil distantiëren in de vorm van een overtreffing van de (bij die personages al aanwezige) overtreffing – bijvoorbeeld de overtreffing van de dichters die zich net als Zarathustra op zich al door hun dichten onderscheiden van gewone mensen –, aan de andere kant personages die mimetische problemen vertonen die Nietzsche/Zarathustra op hen projecteert om er zichzelf boven te plaatsen. Siehe, katzenhaft kommt der Mond daher und unredlich” (156). De met elkaar contrasterende stemmingen lijken te ‘vervloeien’, wat alweer een intense activatie verraadt. We hebben gezien in de bespreking van de mythe van het pluralisme hoe ook in intellectuele theorieën het verval van de cultuur zich manifesteert in discours die noch in de mythe noch in de rede verankerd zijn. Dit heeft immers minder te maken met de expliciete ‘interpretaties’ en vormen van ‘inspiratie’ waartoe men vanuit zijn werk komt dan met de onderliggende ‘richting’ van dit werk die ik in mijn doctoraat probeer te expliciteren. Men kan immers toch inderdaad niet voortdurend onder herinneringen lijden! Het is – om het enigszins raadselachtig te formuleren – de stem van de superieure kant van Zarathustra’s persoonlijkheid in de inferieure fase. Un jour vous devrez aimer par delà vous-mêmes ! Et votre mariage met fin à beaucoup de courtes folies, par une longue sottise. Klik op 'Cookies aanpassen' om deze cookies te weigeren, meer gedetailleerde keuzes te maken of voor meer informatie. “wir”) terwijl hij in het tweede deel over hen spreekt (cf. Trouvé à l'intérieur – Page 514Nous devinons bien qu'il s'appelle Nietzsche ; et , dès le I Ve livre du Zarathoustra , Nietzsche s'est donc cru Dionysos . ... Bernhard Ferster étant revenu du Paraguay , le mariage de Lisbeth ne pouvait tarder . – Bij de analyse van Morgenröthe en Die fröhliche Wissenschaft deden we ondermeer volgende vaststellingen: 5.2. Anderzijds vertoont hij op een aantal punten problematisch gedrag dat we in feite ook bij Zarathustra zelf vinden. Op dit punt komen we later nog terug. Dit woord, dat wijst op een hevige emotionaliteit (en op intens mimetisme), wordt door Zarathustra binnen zijn eigen betoog positief gebruikt, zij het ex negativo – hij ziet als een groot moment “Die Stunde, wo ihr sagt: «Was liegt an meiner Tugend! Net als bij de “Schauspieler” is deze oproep tot het weigeren van contact inherent contradictorisch gezien de ruime aandacht die door Zarathustra precies aan de zogeheten “Fliegen” wordt besteed. Daaraan zullen we in de volgende twee delen tegemoet komen. Op het eerste zicht lijkt het Nachtwandler-Lied de idee van de zelfvergoddelijking tegen te spreken: Zarathustra zegt immers zelf dat hij geen God is en dat zijn geluk en zijn lijden niet zo diep zijn als die van een God (400-401). Zarathustra aarzelt immers eveneens met betrekking tot de formulering van de gedachte. Elders in Also sprach Zarathustra blijkt dat Zarathustra zelf wel degelijk lijdt aan het feit dat hij geen gelijk krijgt en niet gehoord wordt. Dit is een pose die onderliggend bepaald wordt door de wil om net wel begeerd te worden. In werkelijkheid leidt de radicalisatie van de oscillaties alleen maar tot meer ellende waarvoor zowel de angst van Zarathustra als het levenslot van Nietzsche symptomatisch zijn. Het woord “Klugheit” bevat een verdenking tegenover de meer reguliere deugden waarvan de inachtneming zou voortvloeien uit onzuivere motieven. In een dominante fase immers wordt de ‘waan’ van de Übermensch niet als vlucht “zum Reich der Wolken” (164) ervaren, zodat de hiervoor vermelde overeenkomst tussen de omschrijving in de voorrede van de Übermensch als waan en de distantiëring van die waan in Von den Dichtern slechts partieel is: in het eerste geval ‘spreekt’ het manische, in het tweede het depressieve “Erleben” en telkens bepaalt dit hoe de dingen, waartoe ook het ideaal of de waan van de Übermensch behoort, verschijnen. De confrontatie met en de affirmatie van het lijden omvatten ook een dimensie die met de dood verband houdt. / Her vestal livery is but sick and green, / And none but fools do wear it; cast it off” (William Shakespeare: Romeo and Juliet (The Complete Works), Oxford 2005, p. 379). Eines leidenden und zerquälten Gottes Werk schien mir da die Welt. Daarnaast vormt de heiligheid van die ‘heiligen’ één pool in de oppositie tussen kennis en verlangen waarvan beide polen door Zarathustra worden omarmd, genegeerd en overtroffen (op niet-dialectische wijze). Trouvé à l'intérieur – Page 121Et si elle avait tant pressé Nietzsche de venir à Rome , c'est que l'idée lui avait poussé de marier son sauvage Poète avec une ... Après une présentation du Zarathoustra placée sous le signe des Nourritures terrestres de Gide ( p . Opnieuw wordt de gedwongen positie van inferioriteit geminimaliseerd en als bijkomend ‘bewijs’ voor de eigen (klaarblijkelijk ‘tolerante’) superioriteit aangehaald; deze ‘bewijsvoering’ wordt door de keuze van het isolement ten gevolge van de opgestapelde ergernis ‘ontkracht’. Van belang is ten slotte ook de volgende uitspraak van Zarathustra: “Noch hat seine Erkenntniss nicht lächeln gelernt und ohne Eifersucht sein” (151). De “Wahrsager” staat net als de “Wolke” in Also sprach Zarathustra voor de depressie – al wordt die hier positief omgeduid tot een vorm van productieve spanning. Ihr müsst stolz auf euern Feind sein: dann sind die Erfolge eures Feindes auch eure Erfolge” (59). Het halfgesloten venster nodigt uit en blokkeert tegelijk de toegang. Het Historische omvatte vervolgens zelf weer drie mogelijkheden die verschillende houdingen verraadden ten opzichte van het model-obstakel waarmee men zich in het concrete leven, en dus ook bij uitbreiding in de concrete geschiedenis, geconfronteerd ziet. Men ontsnapt ook in de vijandschap niet aan het model dat de aandacht en de energie van het subject naar zich toe trekt. De wrok wordt overgeërfd en neemt toe met elke wisseling van generatie: “Was der Vater schwieg, das kommt im Sohne zum Reden; und oft fand ich den Sohn als des Vaters entblösstes Geheimniss” (129). De steen echter staat niet alleen voor de ‘aanval’ maar ook voor de terugslag als gevolg van die aanval, voor de ‘steen’ als struikelsteen op het pad van het subject, tevens voor de steen als ‘medium’ van de uitstoting, van de steniging. Denn ihr versteht mich nicht!” (401)). eenzijdig belicht vanuit de manie en vanuit het geloof in of de waan over een uiteindelijke (of meer wezenlijke) dominantie ondanks alles. [74] Nietzsche: Götzen-Dämmerung, p. 166. [78] Zarathustra neemt afstand van de ‘oppervlakkigheid’ van de ‘dag’ die hem – wishfull thinking – zou begeren. Seht, ich lehre euch den Übermenschen: der ist diess Meer, in ihm kann eure grosse Verachtung untergehn” (15). De “Gespenster” wijzen duidelijk op een aanwezig-afwezig gevaar, meer bepaald: op aanwezig-afwezige rivalen die normaal gezien angst inboezemen en waar Zarathustra zijn “Muth” tegen in stelling brengt, zijn wil tot overtreffen die de “Gespenster” allereerst voortbrengt door het rivaliserende mimetisme dat de perceptie van de ander in negatieve zin kleurt en die ander in negatieve zin ‘nabij brengt’ voor het subject, zelfs wanneer die ander niet fysiek aanwezig is.[19]. Lees direct in je browser met Kindle Cloud Reader. Op een doorzichtige symbolische wijze verwijst hij dan ook expliciet naar zijn depressiviteit, in het bijzonder ook naar de ‘wederkerende’ depressieve fasen uit het verleden: “Am Fusse wohne ich meiner Höhe: wie hoch meine Gipfel sind? De hond uit de herinnering zelf staat voor de inferieure positie in de mimetische constellatie: hij is het onderworpen dier dat aan de ander is blootgesteld en bijgevolg angst ondervindt. Men kan echter wel begrijpen dat de voortdurende blokkade van(uit) het verlangen voor Nietzsche een perverse schijnbare ‘bevestiging’ van de waarschuwingen van de moraal leek te zijn die op die manier ook tot de moraal leek te ‘verleiden’. Tezelfdertijd prijst hij immers een geslaagde manier van leven aan, maar dan niet op de manier van de goeden die baden “in einem erbärmlichen Behagen” (47), dat van hun gematigde en conformistische deugdzaamheid. Het ‘beschermt’ zijn ‘ik’ als het ware met behulp van de dood tegen de druk van de ander. De patiënt in kwestie ziet plots dat de mensen die hem in het dagverblijf omringen de koppen van schapen krijgen – iets wat enigszins herinnert aan een passage in A Midsummer Night’s Dream[83]– en vervolgens zelfs leeuwenkoppen. Ook de man uit het ondergrondse zegt dat hij om kleine dingen al erg zachtmoedig kan worden (Dostojewski: Aufzeichnungen aus dem Untergrund, p. 433). In het algemeen moeten we stellen dat het zieke mimetisme op minstens drie manieren kan of moet uitlopen op de dood: 1) door herhaalde nederlagen die men lijdt in mimetische conflicten, zodat men zich met de mislukking ziet geconfronteerd als de zogezegd ‘ware essentie’ van het eigen leven, wat uiteraard kan leiden tot suïcidale neigingen; 2) door herhaalde overwinningen die men behaalt, waarbij de door de rivaliteit gegenereerde metafysische waarde van objecten afbrokkelt en men enkel nog kan verlangen naar de fascinatie die uitgaat van het negatieve, van dat wat het subject toch nog in staat is te ontkennen en het daardoor te bekoren; 3) doordat de dood het ‘natuurlijke’ eindpunt van elke mimetische escalatie is, de dood van (een van) de rivalen die in moderne tijden, met een taboe op fysiek geweld, verworden is tot de mentale dood van en in de waanzin, tot de zogeheten Umnachtung van het subject. In beide gevallen gaat het volgens Girard om somatische uitdrukkingen van de inwendige persoonsontdubbeling. Ook in, Al de voorgaande bemerkingen sluiten aan bij tendensen die we tevens herkenden in. Dat laatste lukt steeds moeilijker en de moeizaamheid van de voortdurende redifferentiatie komt in het recurrente motief van de confrontatie met dubbels/dubbelgangers tot uiting die allen – niet alleen de ‘schaduw’ zelf dus – schaduwen zijn van Zarathustra, vermengd met kenmerken die ze aan diens rivalen ontlenen. Terwijl het bij Freud echter gaat om een onbewuste drang naar de dood, poneert Nietzsche/Zarathustra het actief willen van de herhaling (die ook hij met de dood zal verbinden) als culminatiepunt van de lust van en aan het leven zelf. Der kleine Mensch kehrt ewig wieder!»” (274): wat de herinneringen van Zarathustra mede hun ‘zware’ karakter geeft, is de confrontatie met rivalen die hier tot kleine mensen worden getransfigureerd vanuit de drang van Zarathustra om zijn vermeende superioriteit in stand te houden. “Also, durch viel Volk und vielerlei Städte langsam hindurchschreitend, gieng Zarathustra auf Umwegen zurück zu seinem Gebirge und seiner Höhle. Friedrich Nietzsche: Nachlaβ 1884-1885 (KSA 11), München 1999, p. 10-11. Das Zeichen[79]. Hij brengt een haast platonische hiërarchie aan tussen de denkers en de strijders: “Und wenn ihr nicht Heilige der Erkenntniss sein könnt, so seid mir wenigstens deren Kriegsmänner. Goldgleich leuchtet der Blick dem Schenkenden. De afdaling zal geen succes worden, zodat Zarathustra zich weer genoodzaakt ziet om uit de massa te verdwijnen. De tijd bestaat ‘normaal gezien’, d.w.z. sagen, Ja! De duiding van de droom – die waarschijnlijk door Nietzsche ook effectief als ontsluiting van de ‘betekenis’ van de droom is bedoeld – doet de mimetische symmetrie teniet die in de droom zelf tot uiting komt. Er würde nicht seine Trübsal los” (334). De hogere mensen nu zijn diegenen die uit de mythe gevallen zijn, die zich daardoor van anderen onderscheiden maar tevens in het verlengde daarvan aan vertwijfeling ten prooi vallen. In dat licht moeten we volgens mij ook een latere uitspraak van Zarathustra lezen: “Zwischen dem Ähnlichsten gerade lügt der Schein am schönsten; denn die kleinste Kluft ist am schwersten zu überbrücken” (272). Het woordveld dief-honger-sluipen wijst op een onderliggende afkeer van de als minderwaardig voorgestelde rivaal waar de inferieure fase van de mimetische begeerte dan ook op wordt geprojecteerd. Hij kan ook de problematische aspecten van zijn eigen houding projecteren op figuren die onder hem zouden staan (cf. Je stemt ermee in om een geautomatiseerd sms-bericht te ontvangen van of namens Amazon over de Kindle-app op je bovenstaande mobiele nummer. Müssen nicht um der Leichten, Leichtesten willen – Maulwürfe und schwere Zwerge dasein? Kortom, Zarathustra’s (wil tot) overtreffende affirmatie en omarming van de eeuwige wederkeer, inherent een paradoxale onderneming, maakt geen einde aan de ‘wederkeer’ van de inferieure fase en leidt zelf tot een ‘terugslag’ als gevolg van precies de overtreffende houding die het subject steeds meer op een ‘slagveld’ plaatst met overal potentiële rivalen om hem heen. Je jette cette question comme une sonde dans ton âme, afin de connaître sa profondeur. [46] Dit kunstsprookje is – net als ondermeer De blonde Eckbert en Die Elfen waarnaar ook al verwezen werd – opgenomen in Ludwig Tieck: Die Märchen aus dem Phantasus. Zarathustra voelt zich belaagd, maar meteen daarop wordt ook gezegd dat het om “eine Wolke der Liebe, und über einen neuen Freund” (406) gaat. Damit werden sie Jedem zum Anstosse, der Eile hat” (213). Oui, je voudrais que la terre fût secouée de convulsions quand je vois un saint s’accoupler à une oie. Trouvé à l'intérieur – Page 176Il reste toujours hostile au mariage mais il ne se pose plus en défenseur acharné de la chasteté : « Nous ne sommes quand même pas ... Et aux lecteurs du Zarathoustra il recommande : « Ne soyez pas vertueux au - dessus de vos forces 32. door zich als model op te werpen voor de begeerte naar zijn eigen ‘zijn’ als object, hoewel hij aan de andere kant – geheel volgens de logica van de mimetische double bind – de toegang tot dit ‘zijn’ ontzegt aan wie ernaar streeft en moet op-kijken naar de ‘verheven’ Zarathustra. Es kehrt nur zurück, es kommt mir endlich heim – mein eigen Selbst, und was von ihm lange in der Fremde war und zerstreut unter alle Dinge und Zufälle” (193). Albert, 1903).djvu Nietzsche - Ainsi parlait Zarathoustra (trad. Bijzonder aan Nietzsches conceptie van het personage van de dwerg is vooral het ‘denken’ dat deze dwerg tegelijkertijd symboliseert. Was ist Sehnsucht? De naastenliefde zou een morele dekmantel zijn voor de afhankelijkheid van de ander. Hij baadt in zijn eigen licht, hetgeen niet alleen wijst op een superieure positie tegenover de “Nächtigen” (137) maar tevens op een toekenning aan zichzelf van de metafysische autonomie waarin dit ‘zelf’ zou baden: “Aber ich lebe in meinem eignen Lichte, ich trinke die Flammen in mich zurück, die aus mir brechen” (136). De gek ontvlucht door middel van de waan het bedreigende inzicht in het mimetisme dat de ‘normale’ mens afweert door zijn normaliteit tegenover de waanzin te plaatsen. Und auch meine Seele ist ein springender Brunnen. Dieses Gleichniss sage ich den Dichtern. 5.5.3. De “Entzückungen der Kälte” omvatten de twee polen van de manisch-depressieve ervaring die hier convergeren op haast masochistische wijze. Dit contrasteert duidelijk met de ‘schenkende’ houding, een contrast dat overeenstemt met de alternerende houdingen van Hyperion die zich ook geregeld in de natuur terugtrok om daar in de afwezigheid van menselijke (model-)obstakels mentale rust te vinden. Zo is Menschliches, Allzumenschliches minder polemisch van toon dan de vroege werken vanwege de depressieve gelatenheid die erin overheerst. Het is echter inhoudelijk gezien onbepaald: het wijst enkel op de superioriteit van wie het bezit en bijgevolg geen wrok of overdreven zwaarte zou vertonen. Beoordeeld in Frankrijk op 29 november 2017. De “Begierde nach Liebe” lijkt ondanks de vermeende autonomie van het “Licht” niettemin een verlangen naar een vorm van wederkerigheid te suggereren. Het geweld is onontkoombaar. De radicalisering van de keuze voor de trots die gepaard gaat met een tragische verlaging van het bewustzijn (en daarmee ook van de mentale gezondheid) in een poging om te breken met de twijfel en de onzekerheid van de post-mythische mens –, dat is volgens mij de verraderlijke affirmatie die Nietzsche in Also sprach Zarathustra propageert en die hijzelf meent te kunnen denken als een reële overwinning. Zarathustra vreest een verlies van bloed, maar omgekeerd zou van de waarlijk grote mens ook een ‘wegzuigende’ werking uitgaan: “Merktest du nicht, wie oft sie stumm wurden, wenn du zu ihnen tratest, und wie ihre Kraft von ihnen gieng wie der Rauch von einem erlöschenden Feuer?” (68). wie niet dominant is, heeft zowel – vanuit een onderdrukt ressentiment; de paus voelt zich bij het roddelen ook ‘erheitert’ – de neiging tot als een belang bij de demystificatie en de ondergraving van het dominante model. In Die Heimkehr kiest Zarathustra opnieuw voor de eenzaamheid, alweer een verandering van positie die alweer niet stabiel is, aangezien hij in Von alten und neuen Tafeln opnieuw zal aankondigen: “Nun warte ich meiner Erlösung –, dass ich zum letzten Male zu ihnen gehe. Dat Zarathustra alleen uit liefde zou spreken, is in het licht van het hele werk weinig geloofwaardig en zijn verwijt aan de ‘nar’ dat hij gefrustreerd is omdat men hem niet genoeg “geschmeichelt” (224) heeft, kan ook op Zarathustra zelf betrokken worden. [44] Girard: Des choses cachées depuis la fondation du monde, p. 535. Download de gratis Kindle-app en begin direct met het lezen van Kindle-boeken op je smartphone, tablet of computer. De trots is niet verstandig; de keuze ervoor biedt geen uitzicht op een rationeel meta-niveau en de mythische begrenzingen worden erdoor ondermijnd. Release Date: December, 1999 [eBook #1998] [Most recently updated: July 25, 2021] Significant is echter het “Vergessen”, in combinatie ook met het gebrek aan ernst in het “Spiel”. Goldes-Glanz schliesst Friede zwischen Mond und Sonne” (97). Ook dit is weer een variant van de verdubbelde overtreffing die de overwinning niet alleen in de overwinning in de directe zin van het woord zoekt, maar tevens in de geestelijke omgang met en superioriteit (of triomf) boven een concreet verlies.
Vente Vélo Entre Particulier,
Hi Juste Foundan Awesomevideo En Arabe,
Petit Arachnide En 7 Lettres,
Ingénieur Commercial Indeed,
Serris Val D'europe Hotel,
Syndrome Du Cœur Brisé Symptômes,